تو میدانی که شاعر دل ندارد

اگر دارد در این محفل ندارد

تو میدانی که او بفروخته دل را

بجز عشق او نداند آب و گل را

دل شاعر ز عشق است پاره پاره

نگوید راز خود را نیست چاره

تمام هستی اش دریک نگاه است

از این رو عمر و کار او تباه است

یه شاعر دیده ای کاو شاد باشد

شب و روز کار او فریاد باشد

نه اینکه دل ندارد او سراب است

نه کاری دارد و عمری بخواب است

جهان جان  و دلش داده است به عشاق

به  زیبایان  و خوبان است مشتاق